آقا به گواه آمده این قطره ی اشکم

آقا چه کنم بهر غم و چاره ی رشکم

آقا به همه معرفت و عزت آهو

یک دانه شفاعت بگذار داخل مشکم

دلم مجنون سلطان غریب است

که بر هر درد بی درمان طبیب است

رضا جان کاش بودم چون کبوتر

به بامت می گشودم روز و شب پر

زبان در وصف رویت می گشودم

غزل از بهر رویت می سرودم

تو دریایی و من یک قطره هستم

که از شهد ولایت مست مستم

روضه ی قدس رضا چون باغ جنت دیدنی است

عطر زهرا دارد و مانند گل بوییدنی است

خاک راه زائرش بر گیر گر دستت تهی است

دیده ها را خاک این درگه ضیاء بخشیدنی است

محبوب رضاست هر که دل ریش تر است

از کعبه صفای این حرم بیشتر است

اینجاست طبیبی که ندارد نوبت

هر دل که شکسته تر بود پیش تر است

خورشید در این حرم وضو می گیرد

گل در حرم تو آبرو می گیرد

مهتاب به پابوسی تو چون آید

با دیدن گنبد تو رو می گیرد

تو حجت پاک کبریایی مولی

سلطان سریر مرتضایی مولی

ای دل بیا سفر به حریم رضا کنیم

وز این طریق کسب رضای خدا کنیم

در زیر پای او که شد ایوان طلا

شاید مس وجود خود را طلا کنیم

در کعبه ی کوی تو هر آنکس که بیاید

از قبله ی ابروی تو در عین نماز است

بر خیز که رحمت از سماء می آید

بر خلق جهان گره گشا می آید

بر حضرت کاظم این بشارت دادند

گفتند گه نو گلت رضا می آید

ما جمع پریشان که در شور و نوائیم

جارو کش سلطان غریب الغربائیم

در حشر چو گویند این الرضوییون

صد شکر که ما ریزه خور خان رضاییم

جز درگه حق به درگهی رو نکنم

بر هیچ کسی غیر رضا (ع) خو نکنم

سوگند به خداوند که تا آخر عمر

ترک حرم ضامن آهو نکنم

با نام رضا به سینه ها گل بزنید

با اشک به بارگاه او پل بزنید

فرمود: که هر زمان گرفتار شدید

بر دامان ما دست توسل بزنید

من کیستم گدای تو

یا ثامن الحجج

شرمنده ی عطای تو

یا ثامن الحجج

از کار من گره نگشاید کس مگر

دست گره گشای تو

یا ثامن الحجج

دل من گم شد اگر پیدا شود

بسپارید امانات رضا

و اگر از تپش افتاد دلم

ببریدش به ملاقات رضا

از رضا خواسته ام تا شاید

بگذارد که غلامش بشوم

همه گفتند محال است ولی،

دلخوشم من به محالات رضا

حب رضویست بهر من سرمایه

در زیر لوای او گرفتم سایه

خوشبخت منم که در تمام عمرم

با او شده ام ز کودکی همسایه

هر چند حال و روز زمین و زمان بد است

یک تکه از بهشت در آغوش مشهد است

حتی اگر به اخر راه هم رسیده ای

اینجا برای عشق شروعی مجدد است

هر چند كه حال روز زمين و زمان بد است

يك تكه از بهشت در آغوش مشهد است

حتي فرشته اي كه به پابوس آمده

انگار بين رفتن و ماندن مردد است

حق معرفتي به هر نگاهم داده

در حلقه‌ي عشق خويش راهم داده

اين ها همه علتش فقط يك چيز است

ايراني‌ام و رضا پناهم داده

آرزويم نه به دل باغ بهشت و حور است

نه مرا جنت و فردوس برين منظور است

يا غريب الغربا پاره قلب زهرا

خواهشم خواهش سلماني نيشابور است

دلم امشب برای تو هوایی است

سکوت من ز درد بی نوایی است

الا ای یوسف شهرخراسان

دلم بی تاب اسماعیل طلایی است

ای سر همیشه خاک سر کوی یار باش

هرگز زجا ملرز و به آن استوار باش

آنقدر گویمت که انیست فقط رضاست

پس تا ابد به صحن و سرایش غبار باش